ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το «Κύριε εισάκουσον», μεθ' ο το «Θεός Κύριος» και το επόμενον.
Ήχος Δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Των Αθηναίων ο προστάτης ο θείος, την αρωγή αυτού και πρεσβείαν καλέσωμεν εκ μίας ψυχής λύτρωσον δεόμεθα, χαλεπής ασθενείας, φόβου και καταπτώσεως και δεινών αφθονίας και πειρασμών επιβουλής, Εφραίμ Όσιε, πάντας τους οικέτας Σου.
θεοτοκίον
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε...
Ψαλμός Ν' 50
Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με. ‘Οτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπον σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν σου. ‘Oτι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα, τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριον σου μόσχου
. Και ο Κανών Ωδή α'. Ήχος πλ. δ' «Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν».
Αγγέλων τον φίλον και μαθητήν του νοός μου,την νόσον,
Εφραίμ ιατρέ, απάλειψον ταις Σαις εντολαίς Σου και κάτοπτρον του θείου τούτον μετάβαλε.
Δεσμά του θανάτου, οδυνηρώς μαρτύρων, ανδρείως ως Αθάνατος έθλασας, ζηλωτά του Χριστού
και θεόπτα, της φθοράς απηλλάχθης ως νέος "Αγγελος.Κομίζεις ως δώρον την Σην χαράν, προσφέρεις ως μάγος
χρυσόν εις Χριστόν το "Αγιόν Σου σώμα και πρεσβεύεις αεί προς τον Κύριον.
θεοτοκίον
Μήτερ του Ηλίου Πανευκλεής, έμπλησον Κόρη ερειπωθείσαν μου την ψυχήν δια της Σης Παρουσίας ως Πανάχραντος Δέσποινα.
Ωδή Γ'. Ουρανίου αψίδος.
Ενεφανίσθης εν φωτί ιερεί και εξέπληξας δια της Σης Παρουσίας την τούτου αντίληψιν. Σπεύσον ταχύτατα ως κεραυνός καταπλήττων εχθρών την μανίαν και οποίαν αίρεσιν. Υπεδείχθη ο τόπος του μαρτυρίου Σου και η σορός η Αγία Των Σων Λειψάνων Σου μοναχή, εν φωνή, και απεκαλύφθη η δόξα των σεπτών αγώνων Σου, Μάρτυς Πολύαθλε.
Των αδικούμενων προστάτης ο ενδοξότατος, επισκέπτης και ρύστης των εγκλείστων στα έσχατα, Πάνοπλον Δάκρυ, θαυματουργέ "Αγιε, ελευθέρωσαν όλους τους αδίκως πάσχοντας.
θεοτοκίον
Προστασία του κόσμου και χαρά ανεκλάλητος διάρρηξον την λύπην, Μήτερ Παράκλητε, όπως δοξάζωμεν την Αμάραντον χάριν, την "Αρρητον και απερίγραπτον. Διαφύλαξον, Ευεργέτα "Αγιε Μεγαλομάρτυς, πάσης κακής επήρειας τους δεομένους Σου,όπως υμνούν την Σην Παρρησίαν.
Επίβλεψον εν ευμενεία... Αίτησις και το κάθισμα.
Ήχος Β'. Πρεσβεία θερμή...
Μαγειών λύεις την σκοτόμαιναν, Εφραίμ Ιεράρχα, Ιατρέ Περίφημε, και πάντες δοξάζουσιν την άπειρον ευσπλαχνίαν Σου· Συ γαρ υπάρχεις ημών, θαυματουργέ, φύλαξ και αδιάτρητος "Αμυνα.
Ωδή ΣΤ'. Την δέησιν.
Οίκου μου την συμφοράν αφάνισον και σύζευξον των πνευμάτων τον τόνον,τη συμβολή Σου φώτισον ταύτα και
την ενότητα άμα ποίησον, Εφραίμ ειρηνοποιέ,Ιεράρχα και Μέγα Προστάτη ημών. Δέομαι καταδίκης άφεσιν και απονομήν θείας χάριτος δος μοι, τη απείρω Σου προσφεύγω αγάπη και ως λεπρός την ίασιν δέχομαι, "Αγιε φοβερέ, αποκάλυψις θεία η Δόξα Σου. Κάλεσον εις μετάνοιαν τον δράστην και συνέτισον αυτού την πορείαν, προστάγματι ιδίω κέλευσον, ίνα ομολογήσει τον φόνον, ον βέβηλος διέπραξεν.
θεοτοκίον
Ευαγγελίου το απύθμενον έλεος, δια Σου φανέρωσον Κόρη, ο Κριτής των απάντων και Δίκη, ο Παντοδύναμος, ελευθέρωσαν ημάς 'Αγίω Όρει και ασφαλεί Μεσιτεία. Διάσωσον, Ιεράρχα Χριστού και φίλε, πάσης βλάβης, παθών και επιθέσεων, τους την σεμνήν Σου υμνούντας Παρουσίαν.
"Αχραντε η δια λόγου... Αίτησις και το κοντάκιον.
Ήχος Β'. Προστασία των χριστιανών.
Πανοπλία των χριστιανών, ευθυμία των νοών αδιάκοπος, το συν Σκήνωμα παρέδωκας
Ωδή Δ'. Εισακήκοα Κύριε.
Ανιάτοις νοσήμασιν απαλείφεις, Παρήγορε, στειρευόντων την ανάσχεσιν καταλύεις ως φιλάνθρωπος.
Εισακούεις ως εύσπλαχνος των επικαλουμένων το θείον Σου όνομα, επανάφερε τους πλάνητας εις οδόν Κυρίου δεόμεθα.Μίση αφάνισον δια της σεπτής ευλογίας Σου και ως άνεμος διασκόρπισον διχασμών τα μηχανεύματα.
θεοτοκίον
Αγλαύμορφη Δέσποινα, αιτήσεις των δεομένων Σου πειρασμών απάλλαξον ως προστάτιδα Δύναμις.
Ωδή Ε'. Φώτισον ημάς
Λάμπρυναν ημάς δια οσίου προτύπου Σου και οδήγησον στερρώς εις τα ίχνη των βημάτων Σου.Ενίκησας θανών του θανάτου την στέρησιν και ανήλθες εις το φως μυροφόρος και αήττητος."Ανοιξον οδόν εις απίστους, ίνα προσέλθωσιν, δίδαξον σκοπόν, της θεώσεως την εύρεσιν.
θεοτοκίον
Λύτρωσον ημάς εκ παντοίων πολεμούντων, Μήτερ Του θεού Ελεούσα, προστασία των αμέτρητων μετανοούντων.
ημίν ίνα ανθέξωμεν, ως κραταιοί, τας πανουργίας των εχθρών, των ανόμως πολεμούντων μας. Φύλαττον,
"Αγιε Πάτερ, και θέσε εις αχρηστίαν της φαρμακείας την αρχήν, φίλε Παράκλητε.
Προκείμενον.
Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν. Στίχος. θαυμαστός ο θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ
Εκ του κατά Ιωάννην. (Ι, 9-16).
Είπεν ο Κύριος· Εγώ ειμί η θύρα· δι' εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ουκ έρχεται, ειμή ίνα κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν. Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων ο μισθωτός δε και ουκ ων ποιμήν, ου ουκ είσι τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει· και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστί και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός, και γιγνώσκω τα εμά και γιγνώσκομαι υπό των εμών, καθώς γιγνώσκει με ο Πατήρ καγώ γιγνώσκω τον Πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. Και αλλά πρόβατα έχω, α ουκ εστίν εκ της αυλής ταύτης, κακείνά με δει αγαγείν, και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν.
Δόξα. Ταις του Αθληφόρου...
Και νυν. Ταις της θεοτόκου...
Προσόμοιον.
Ήχος Πλ. Β ' . Όλην αποθεμένοι. Στίχος. Ελέησον με ο θεός κατά το μέγα έλεός Σου...
"Αγγελος Πανθαύμαστος, δόξη Χριστού ωραιώθης, της Αμύνης κράτιστος, ταις ψυχαίς ημών περιφρούρησον,
Εκκλησίας ήρως, Αθηναίων ρύστης· δια τούτο Σου προσπίπτομεν. Ημάς ελέησον εκ θανατηφόρων παθημάτων, σκευωριών των δολίων και μυρίων επιθέσεων, ίνα Σ'ευλαβώμεν, Πανφρόσυνε του πάθους φονευτή, Εφραίμ αξιάγαστε,νεοφανέντα Όσιε.
Ωδή Ζ ' . Οι εκ της Ιουδαίας.
"Ασθενείας το βάρος και νοών ηττημένων την αλλοτρίωσιν
θεράπευσαν, τρισμάκαρ, και απρόσβλητους χρίσε τους προστρέχοντας ευλαβώς εν πίστει εις την μονήν Σου.
Οραμάτων την πόλιν και ονείρων την γέφυραν διήνυσας, Πάτερ, ελθών πάλιν εις τον κόσμον, ίνα σώσης τους δύσπιστους, σφράγισον μυστικώς ημάς τη χάριτί Σου Αρμονία και στίχους εν κρυφώ εμοί εδίδαξας, μη παύ
σης ποτέ, Πάτερ, ίνα ανάπτης εν τω νω μου την κανδήλαν του Λόγου Σου, αδιαλείπτως παρέχων μοι την Σην ευφράδειαν. Ταπεινός ως το χόρτον καί αμετρήτως Θεόφιλος, εις τον οίκον της Παρθένου, υπηρέτης ο έμπιστος, πρέσβευε υπέρ ημών αεί την Δέσποινα μας.
θεοτοκίον
Την Ύπέρμαχον Πτέρυγα και Άκύμαντον θάλασσαν υμνήσωμεν εντόνως, πρεσβεύσωμεν εν πίστει. Υπεραμύνου των
ψυχών ημών, Θεοτόκε.
Ωδή Η'. Τον Βασιλέα.
Πνευματικόν εύρον Εσέ, τον Μεγιστάνα της υπέρτατης θεογνωσίας, και ευγνωμόνως, Πάτερ, εκφράζω την χαράν μου. Ει των Ορθοδόξων το καύχημα το νέον, Μεγαλομάρτυς, ιατρός και Σωτήρ και ο ανηψωτήρ των εμών πεπτωκότων. Ανταποδίδεις, Πάτερ, τας επισκέψεις των Σων φίλων, των ερχομένων πόθω εις το "Αλιωτο Σκήνωμα και ορατός εφάνης πολλάκις εις τους οίκους.
θεοτοκίον
Υψηλότερα των Αγίων Πάντων, ως εδάνεισας την σάρκαν εις τον Υιόν θεόν Σου, απάλειψον την θλίψιν, ω χάριτος Έμπεπλησμένη.
Το Άξιον εστίν και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις της ανδρείας ο φοβερός και της θεωρίας ο Αφράτης ο μυστικός. Χαίροις Αθηναίων αγλάισμα και κλέος, του Λόγου η φαρέτρα, Εφραίμ Παμμέγιστε."Αλιωτος παρέμεινας Ζωντανός δια παρρησίας, ην απέκτησας εις Χριστόν, "Αριστος θαυμάτων, η άρσις της αράς μας, Εφραίμ Μεγαλομάρτυς, Ασυναγώνιστε. "Αλας απεδείχθης το νοερόν, που δεν εμωράνθη εις των βαρβάρων τον καιρόν, αντοχής αρίστης, ο Μέγας αθληφόρος και των νεομαρτύρων ο κύριος
Έξαρχος."Αφθαστον το ύψος Σων αρετών, που ανύψωσαν Σε ως τον Ήλιον τον νοητόν και δεν κατεκαύθης ως "Ικαρος δεν πέφτεις, άλλ' ως ακτίς του Ηλίου ενηρμονίσθης.
Πάσαι των Αγγέλων... Το τρισάγιον.
Το απολυτίκιον. Ήχος Δ'.
Εν όρει των Αμώμων ώσπερ ήλιος έλαμψας, και μαρτυρικώς, θεοφόρε, προς Θεόν εξεδήμησας, βαρβάρων υποστάς επιδρομάς. Εφραίμ Μεγαλομάρτυς του Χριστού δια τούτο αναβλύζεις χάριν αεί, τοις ευλαβώς βοώσι σοι δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Ήχος Δ'.
Φάτνη ένθεος της καρτερίας, φίλος έμπιστος Ορθοδοξίας, Εφραίμ Πατέρων απαύγασμα, αγωνισθείς εναντίον της Αβύσσου ακοίμητος, ως αστήρ διέλαμψας. Πάτερ, φύλαττε ημάς ως Ατρόμητος, δώρισον δια παντός την ειρήνην.
Είτα εκτενής και απόλυσις, μεθ' ην ψάλλομεν το εξής:
Ήχος Β'. Ότε εκ του ξύλου...
Λίθου της ταφής, παρά Χριστού απηλλάχθης εσχάτως Αναστησάμενος και εύθις έδραμες, ως ιέραξ, και συνέντριψας αδίκων αγέλην, η μας εκύκλωσε, ως ταχύτατος, ίνα προσκυνούμεν απαύστως πάντοτε την Δόξαν Σου, ώ Εφραίμ Ουρανόδοτε.

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο Άγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυρας γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στην πόλη των Τρικάλων της Θεσσαλίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Μόρφης και το όνομα Εφραίμ το έλαβε όταν εκάρη Μοναχός στην ονομαστή Σταυροπηγιακή Μονή του Ευαγελισμού της Θεοτόκου. Ο Κωνσταντίνος ορφάνεψε από πατέρα σε μικρή ηλικία, μαζί με τα άλλα επτά αδέλφια του, και όλο το βάρος της συντηρήσεως και της ανατροφής των παιδιών έπεσε στις πλάτες της μητέρας του, που ήταν πιστή και έδιδε ανάλογη κατεύθυνση στα παιδιά τους, ακολουθώντας τον κανόνα της Παραδόσεωςόλων των Ορθοδόξων οικογενειών, που ανέτρεφαν τα παιδιά τους με «παιδείαν και νουθεσίαν Κυρίου».Ήταν έντεκα χρόνων ο Άγιος, όταν ο φοβερός Σουλτάνος Βαγιαζίτ ο Α', ο επιλεγόμενος Κεραυνός για την μεγάλη αγριότητα και τους πολλούς στρατιωτικούς θριάμβους του, όρμησε με τα στρατεύματα του και κατέλαβε όλη την Θεσσαλία, επιβάλλοντας κι εκεί την πιο σκληρή διοίκηση και τυραννία, γιατί οι Έλληνες δεν παραδόθηκαν αμέσως στην εξουσία του, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος. Τότε ακριβώς είχε καθιερωθεί και το φοβερό «παιδομάζωμα». Ένα σατανικό σύστημα δημιουργίας φανατικών εχθρών κατά των ραγιάδων και κυρίως εναντίον των Ορθοδόξων Ελλήνων, των Ρωμιών, που οι Τούρκοι ήθελαν να τους εξαφανίσουν με κάθε τρόπο «από της γης την όψη».Πιο συγκεκριμένα οι Αγαρινοί κατακτητές άρπαζαν τα μικρά παιδιά των σκλαβωμένων Ελλήνων και τα έστελναν σε ειδικά στρατόπεδα της Ανατολής και τα εκπαίδευαν με πολλή αυστηρότητα, ώστε να γίνουν οι πιοανελέητοι πολεμιστές του Ισλάμ και να είναι αφοσιωμένοι μόνον στον Προφήτη τους Μωάμεθ και στον Σουλτάνο. Και αυτά τα μικρά παιδιά, που από Ελληνόπουλα τα έκαναν Τούρκους φανατικούς, αποτελούσαν τις φοβερές ορδές των Γενιτσάρων, πού σκορπούσαν τον θάνατο και την καταστροφή απ' όπου διάβαιναν, Είχαν μεγάλες εξουσίες και προνόμια και θεωρούνταν ως το πιο εκλεκτό τμήμα του στρατού της Τουρκίας.Μέσα σ' αυτές τις φοβερές συνθήκες των σκλαβωμένων Χριστιανών της Θεσσαλίας, η μητέρα του νεαρού Κωνσταντίνου Μόρφη, για να σώση τον δεκαπεντάχρονο γιο της, τον προέτρεψε να φύγει από τα Τρίκαλα για να μη τον στρατολογήσουν κι' αυτόν και τον κάνουν Γενίτσαρο και εχθρό του Γένους. Του σύστησε να πάει μακριά και να μονάσει σε κάποιο Μοναστήρι. Διότι είχε δείξει από μικρός μια ιδιαίτερη αγάπη προς την Εκκλησία και την εκκλησιαστική ζωή. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνούμε ότι κατά την σκοτεινή περίοδο της σκλαβιάς, που ονομάζεται Τουρκοκρατία, τα Μοναστήρια και οι εκκλησίες ήταν καταφύγια των πονεμένων και κατατρεγμένων Χριστιανών και αποτελούσαν την ανοιχτή αγκαλιά του Θεού, όπου εύρισκαν προστασία και βοήθεια. Και αυτή είναι μια από τις πολλές πλευρές της ανυπολόγιστης προσφοράς της Εκκλησίας μας και σ' αυτήν την περίοδο της ιστορίας, όπως και σε άλλες. Και πρέπει σε κάθε ευκαιρία να την λέμε αυτήν την αλήθεια για να μαθαίνουν και οι νεώτερες γενιές.Με την βοήθεια του Θεού ο μικρός Κωνσταντίνος έφυγε από τα Τρίκαλα, με ένα μικρό ταγάρι στον ώμο, όπου η φτωχή μητέρα του είχε βάλει μέσα ένα ψωμί, λίγες ελιές και τυρί για τροφή του παιδιού της και το σκέπασε με τα φιλιά, τα δάκρυα και τις ευχές της να το προστατεύσει ο μόνος αληθινός προστάτης όλων μας, ο Χριστός. Εκείνος έκανε τον σταυρό του και κατευθύνθηκε προς τα νότια μέρη της χώρας, όπου υπήρχαν ασφαλέστερες περιοχές και ονομαστά Μοναστήρια, κατάλληλα για τον σκοπό του. Άρχισε την πεζοπορία του και προσευχόταν νοερά:- Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του θεού, ελέησόν με...
ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΜΩΜΩΝ
Η λέξη «άμωμος» σημαίνει καθαρός. Και άμωμοι λέγονται εκείνοι, πού δεν έχουν «μώμους», ακαθαρσίες. Και το όρος των Αμώμων (Καθαρών) ονομάσθηκε με αυτό το όνομα, γιατί στην περιοχή αυτή, που βρίσκεται στην Νέα Μάκρη της Αττικής, υπήρχαν από τον δέκατον και ενδέκατον αιώνα, πολλά χριστιανικά ασκητήρια, καλύβες και κελλιά, όπου οι φιλόθεες ψυχές ασκήτευαν με πίστη φλογερή και ακολοθούσαν την εν Χριστώ ζωήν της σωτηρίας. Εκεί επίσης υπήρχε και η ονομαστή ανδρική Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που βρισκόταν σε μεγάλη ακμή. Το φυσικό περιβάλλον ήταν ήσυχο και ερημικό και κατάλληλο για πνευματικούς αγώνες. Με την φυσική ομορφιά του, που έμοιαζε σαν να βγήκε ολοζώντανο από το χέρι του Δημιουργού, γεμάτο πεύκα, ελιές, χαρουπιές και άλλη πλούσια βλάστηση, αντίκρυζε την θάλασσα, όπου η εναλλαγή της γαλήνης το καλοκαίρι με τα άγρια κύματα τον χειμώνα, χειραγωγούσε τις σκέψεις μετανοίας των ασκητών και τους έκανε να ζητούν τα άνω και να λαχταρούν τα επουράνια, με πολλή προσευχή, με πολλές μετάνοιες και αγρυπνίες και λατρευτική ζωή και μελέτη των αληθειών της Πίστεως, για να κάνουν κουράγιο μέσα στις πολλές δυσκολίες και την ταραχή του κόσμου τούτου. Έτσι βρισκόταν περισσότερον κοντά στον Θεό παρά στον κόσμον.Η περιοχή της Νέας Μάκρης και κυρίως το Όρος των Αμώμων δεν ήταν κατοικημένο και γι' αυτό μπορούσε να προσελκύσει την προτίμηση των αναχωρητών της εποχής εκείνης. Έτσι και έγινε και με τον δεκατετράχρονο Κωνσταντίνο, που πήγε ρωτώντας στην ονομαστή αυτή Μονή του Όρους των Αμώμων. Κι όταν χτύπησε την πόρτα του Μοναστηριού και μπήκε ως δόκιμος στην αγγελική αυτή Αδελφότητα, η αγνή καρδιά του ανθοφόρησε σαν ανοιξιάτικη τριανταφυλλιά και ευωδίασε με φλογερόν ζήλον μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου εικονίζεται ο εκ Θεού Ευαγγελισμός της και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοινώνει την μεγάλην Βουλήν του Κυρίου Σαβαώθ για την ενσάρκωση του θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού: Χαίρε, Κεχαριτωμένη! Ο Κύριος μετά Σου!Και η τρυφερή και καθαρή καρδιά του μικρού Κωνσταντίνου εκστασιάζεται. Νοιώθει να τρέμει και να λαχταρά την αγνότητα εκείνη, πού γίνονταν κρίνος λευκός στα χέρια του Αρχαγγέλου. Και το άφατον μυστήριον της Ασπόρου Συλλήψεως του Κυρίου, έρχονταν με την εξήγηση του Αρχαγγέλου προς την απορούσα θεογεννήτρια:-«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διο και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται Υιός Θεού» (Λουκ.κεφ Α' στιχ 35).Κι Εκείνη, αιώνιος εκπρόσωπος ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους σκύβει μπροστά στο Θείον θέλημα και απαντά:-«Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου»!Αυτήν την απάντηση της Θεοτόκου Μαρίας ήθελε να έχει και ο ίδιος ως οδηγόν και κανόνα στην ζωή του. Να σκύψει ταπεινά προς τον Ύψιστον Θεόν και να του πει τα ίδια λόγια, όπως η Παναγία Μητέρα του Χριστού, γιατί το ίδιο πρέπει να κάνει κάθε ψυχή, πού πιστεύει αληθινά. Και ο Παντογνώστης Θεός, που όλα τα γνωρίζει και τα κατανοεί, ευλόγησε την επιθυμία του Εφραίμ και του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει με την οσιακή ζωή και το μαρτυρικό τέλος του, λέγοντας με έργα στον Κύριον:-«Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»!Έμεινε δόκιμος Μοναχός μερικά, χρόνια, μέχρι να φθάσει στην κανονική ηλικία για να δεχθεί την μοναχική κουρά, που πρέπει να έγινε γύρω στο έτος 1402. Τότε συμπλήρωσε τα δεκαοχτώ του χρόνια.Η εποχή αυτή όμως ήταν πολύ δύσκολη για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που είχε κλονισθεί και εξασθενήσει, μετά τις βάρβαρες επιδρομές των Σταυροφόρων της φράγκικης Ευρώπης τον 12ον αιώνα. Η Αυτοκρατορία δεν μπορούσε πια να επιβάλλει την ισχυρή παρουσία της παντού και να προστατεύσει όλες τις επαρχίες, της που λέγονταν θέματα. Έτσι αναθάρρησαν και οι βάρβαροι Ασιάτες και δεν έχαναν την ευκαιρία να καταπολεμούν το ένδοξο Βυζάντιο με την πολυαίμακτη βαρβαρότητά τους, και στην στεριά και στην θάλασσα, με τους φοβερούς πειρατικούς στόλους τους, και να κατακτούν πολλές περιοχές, όπως την Θεσσαλία, το 1395, καθώς προαναφέραμε ήδη, με το αγριόψυχο Σουλτάνο Βαγιαζίτ Α' τον Κεραυνό.Λίγα χρόνια πριν το 1391, οι Τούρκοι με αρχηγό τους τον στρατηγό Εβρενόμπεη, μπήκαν στην Πελοπόννησο και την ρήμαξαν. Σκότωσαν, λεηλάτησαν, κατέστρεψαν και έγιναν εξουσιαστές της «με φωτιά και με τσεκούρι». Μετά από δεκαπέντε χρόνια τυρανικής κυριαρχίας στην Πελοπόννησο, άνοιξε η κατακτητική και ληστρική όρεξη τους και εισέβαλαν με λύσσα στην ειρηνική περιοχή της Αττικής και δεν άφησαν κακουργία, που να μη την κάνουν. Την ρήμαξαν κι αυτήν και την ερήμωσαν και άρπαξαν τον πλούτο της, γιατί αυτός ήταν πάντα ο τρόπος τους: να σκοτώνουν, να βιάζουν, να λεηλατούν, να καίνε, να καταστρέφουν και να μην λογαριάζουν τίποτε. Μήτε Θεόν, μήτε ανθρώπους. Κι αφού απογύμνωσαν όλες τις πόλεις και τα χωριά, στράφηκαν προς τα Μοναστήρια και τα Προσκυνήματα. Ζητούσαν συνεχώς πλούτη και αγαθά και όταν τα έβρισκαν τα έπαιρναν με τη βία, σφάζοντας και καταπνίγοντας στο αίμα την κάθε ανθρώπινη αντίσταση.Έτσι έγινε και στο Όρος των Αμώμων το 1424, τριάντα περίπου χρόνια πριν από την φοβερή Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Τα εξαγριωμένα φουσάτα του Εβρενόμπεη ώρμησαν και άρπαξαν ότι θεωρούσαν πολύτιμο. εκτός από τα χρυσά και τα αργυρά, τα ιερά σκεύη, τις εικόνες και τα άλλα εκκλησιαστικά αντικείμενα, που γυάλιζαν και τα θεωρούσαν χρυσά και ακριβά, και όσα τρόφιμα και ρούχα και άλλα αγαθά βρίσκανε μπροστά τους, τα έπαιρναν με ακόρεστη βουλιμία αρπαγής, κάνοντας πλιάτσικο και στα πιο καθημερινά πράγματα. Και σκότωναν τους γέρους και τα παιδιά, ως άχρηστο βάρος, ενώ τους νέους και τις νέες τους πουλούσαν ως σκλάβους ή πλούτιζαν με αυτούς τα χαρέμια τους.Ο νεαρός Κωνσταντίνος, καθώς εσημειώσαμε, έγινε Μοναχός με το όνομα Εφραίμ και είχε δοθεί ολόψυχα στον ασκητικό του αγώνα και είχε γίνει υπόδειγμα του Μοναστηριού σε ζήλον, σε ταπείνωση, σε προθυμία και σε σκληρούς αγώνες, που καθάριζαν την ψυχή του και την έκαναν άμωμη και δεκτική της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που είναι ο χορηγός της αληθινής ζωής και όλων των εξ ύψους χαρισμάτων. Με την άδεια λοιπόν του Πνευματικού του είχε βρεί μιαν απόμερη σπηλιά, μακρυά από το Μοναστήρι, κι εκεί κατέφευγε για περισσότερη προσευχή και νήψη και πολεμούσε τους δαίμονες, που φθονούσαν την πνευματική του πρόοδο και την αρετή του. Γιατί ο αγωνιστής Μοναχός Εφραίμ από χρόνο σε χρόνο ανέβαινε στην νοητή κλίμακα του Πνεύματος και γινόταν ολοένα και πιο καθαρός και πιο άγιος και αληθινόν «Θεού κατοικητήριον». Πάνω από 25 χρόνια πάλεψε σκληρά με τους δαίμονες και τα πάθη και ανηφόριζε στον δύσβατο Γολγοθά της καλής ασκήσεως με αγάπη θερμή και πίστη. Παρακαλούσε με δάκρυα τον Κύριο των Δυνάμεων να τον ελεήσει και την Πανάμωμη Μητέρα του Χριστού να μεσιτεύσει γι' αυτόν και να έχει προστασία και βοήθεια στην πορεία προς την αιωνιότητα. Έκανε μετάνοιες γοναστιστές, ικετεύοντας:- Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του θεού του ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου άπαντα! Μέρα και νύχτα η προσευχή βρισκόταν όχι μόνον στα χείλη του, αλλά μέσα σε όλη την καρδιά του και αυτή τον δυνάμωμε, τον φώτιζε και τον στήριζε στις πολλές δυσκολίες του καιρού εκείνου. Προσευχή για τον εαυτόν του και τους δικούς του, αλλά και «υπέρ του σύμπαντος κόσμου» και ακόμη «υπέρ των προαπελθόντων πατέρων και αδελφών», για τους οποίους τελούσε τακτικά το μέγα Μυστήριον της θείας Λειτουργίας. Κι εδώ θά ξαναθυμηθώ τα λόγια του Μακαριστού Γέροντα μου, του π. Χαραλάμπους που έλεγε:- Τρία πράγματα δεν πρέπει να ξεχνά κανείς στην προσευχή του: Πρώτον να προσεύχεται για τους εχθρούς και τους διώκτες του, δεύτερον για όλον τον κόσμον των ζώντων, «υπέρ του σύμπαντος κόσμου», που λέγει και η Εκκλησία μας σε κάθε Λειτουργία, και τρίτον «υπέρ των κεκοιμημένων», οι οποίοι έχουν πάντοτε ανάγκην από τις προσευχές των Χριστιανών και αυτό βοηθεί πολύ και τον προσευχόμενον. Προσέξατε αυτά τα τρία πράγματα.Και ο ασκητικώτατος Ιερομόναχος Εφραίμ πιστός στην Αγία παράδοση της Εκκλησίας μας τηρούσε τον κανόνα αυτόν και προσευχόταν συνεχώς για όλους και για τον ταλαιπωρούμενον εαυτόν του, που τον είχε αφιερώσει ολοκληρωτικά στην λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, που είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αιώνιος μεσίτης καταλλαγής μεταξύ Θεού και ανθρώπων και Σωτήρας αληθινός όλων μας.Είχε φτάσει στην ηλικία των σαράντα χρόνων του και άλλο τίποτε δεν ποθούσε όσο την αγάπη του Τριαδικού Θεού μας και της Υπερεδοξασμένης και Μεγαλόχαρης Θεοτόκου, που την ένοιωθε σαν πραγματική Μητέρα του και της μιλούσε με δάκρυα μαζί της στην σπηλιά του, όπου πήγαινε τακτικά για περισσότερη άσκηση και περισυλλογή. Γιατί και η περισυλλογή, λένε οι Άγιοι Πατέρες, το «συμμάζωμα του νου», πολύ βοηθά στην πνευματική ζωή, γιατί μας οδηγεί στη νήψη (επαγρύπνηση και έλεγχος της καρδιάς) και την μετάνοια. Γονάτιζε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και έκλαιγε σαν μικρό παιδί κι έτρεμε, προσευχόμενος:-«Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσητεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε...».Και συνέχιζε να προσεύχεται και να παρακαλεί και να δέεται με πόνο ψυχής και στεναγμούς καρδιοστάλαχτους: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και η ψυχή. Προς Σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον»!Πρωί και βράδυ, μέρα και νύχτα, σε χαρά και λύπη, ο Άγιος ριχνόταν στους πνευματικούς αγώνες και βίωνε το έλεος και την χάριν του Κυρίου, που τον σκέπαζε πλούσια και τον οδηγούσε στην τελειότητα του Μαρτυρίου. Αυτό ήταν και το αποκορύφωμα της γενναίας αγωνιστικής πορείας του με οδηγόν του τον Χριστόν και σύμμαχόν του την Παναγία. Μια πορεία νίκης. Από τον Γολγοθά στην Ανάσταση και από εκεί στην αιώνιαν αγκαλιά του Θεού, «όπου πάντες οι Άγιοι αναπαύονται».
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Μετά τις πολλές ληστρικές εξορμήσεις και τα αρπακτικά γιουρούσια του Εβρενόμπεη σε όλη την Αττική και τη Βοιωτία, τα βάρβαρα στίφη του χασισωμένα και εξαγριωμένα ορμούν εναντίον του Όρους των Αμώμων, γιατί πληροφορήθηκαν ότι τα Μοναστήρια και τα ασκητήρια κρύβουν μεγάλους θησαυρούς των Χριστιανών, που τα εμπιστεύονται εκεί για φύλαξη. Είναι το καλοκαίρι του 1424. Σαν λυσσασμένα σκυλιά, σαν αιμοβόρα τσακάλια ρίχνονται στο Όρος των Αμώμων και λεηλατούν όλα τα ασκητήρια και τα Κελλιά των Μοναχών και σκοτώνουν αλύπητα και προχωρούν ως το μεγάλο και με ψηλούς τοίχους προστατευόμενο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σπάνε τις πόρτες και μπαίνουν μέσα ζητώντας χρυσάφι και θησαυρούς, που όμως δεν είχε το Μοναστήρι. Οι πολυάριθμοι Μοναχοί συγκεντρώνονται στην αυλή της Μονής, κατά διαταγήν του Εβρενόμπεη και στην μέση τους είναι ο ηρωικός Ηγούμενος, ενώ όλοι τους προσεύχονται νοερά.- Κύριε, Ιησού Χριστέ, το Σον θέλημα γινέσθω και όχι το δικό μας το λανθασμένο και αμαρτωλό! Κύριε, Ιησού Χριστέ, το Σον θέλημα γινέσθω το τέλειον, το άγιον και σωτήριον και όχι το δικό μας το αμαρτωλό!... Κύριε, Ιησού Χριστέ...Οι Άγαρηνοί ζήτησαν τους κρυμμένους θησαυρούς κι όταν ο Ηγούμενος τους είπε ότι δεν υπάρχουν θησαυροί υλικοί στο Μοναστήρι, τότε τους έσφαξαν όλους την ίδια ώρα και τα πτώματά τους έμειναν εκεί να πλημμυρίζουν την πέτρινη αυλή με το αθώο και μαρτυρικό αίμα τους. Οι άπιστοι πήραν ότι θεώρησαν αρεστό σ' αυτούς και ότι δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν το κατέστρεφαν. Ήταν απερίγραπτη η μανία τους εναντίον του Μοναστηριού. Ευτυχώς όμως ο Άγιος την ημέρα εκείνη βρισκόταν στην σπηλιά του και έτσι γλίτωσε την σφαγή, που αφάνισε όλη την Μοναστική Αδελφότητα, η οποία προσευχόταν «υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς». Η εντολή είναι πάντα η ίδια και θεοπαράδοτη:- «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεστε υπέρ των επειρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ κεφ Ε' στιχ 44).Όταν την άλλην ημέρα επέστρεψε από το πνευματικό του καταφύγιον, την σπηλιά του, και είδε τα πτώματα των σφαγ μένων Πατέρων της Μονής καταματωμένα στην αυλή, έμεινε κατάπληκτος για το απίστευτο αυτό γεγονός και άρχισε να θρηνεί γοερά και απαρηγόρητα για την μεγάλη αυτή κακουργία των απίστων εισβολέων και ετέλεσε τα δέοντα κατά την εκκλησιαστική τάξη. Ύστερα με τεράστιες προσπάθειες και πολύν κόπο εφρόντισε για την κηδεία και την ταφή τους. Μια ολόκληρη Μοναστική Αδελφότητα των εν μετάνοια συνασκητών του, που είχαν βίαιο θάνατο, αλλά μαρτυρικόν τέλος, το οποίον θα τους ενεφάνιζε λευκούς και άμωμους ενώπιον του Κυρίου. Διότι, όπως λένε και πάλιν οι Άγιοι Πατέρες, το βίαιον τέλος της ζωής ενός ανθρώπου, δεν είναι πάντοτε ενδεικτικόν εγκαταλείψεως του από την Θείαν Χάριν, αλλά και δηλωτικόν πολλάκις του Θείου Ελέους, το οποίον ο Απειροτέλειος Θεός επισταλλάζει στα μετανοούντα πλάσματά Του.Μετά την σφαγήν των Πατέρων της Μονής από τους Τούρκους του Εβρενόμπεη, ο Άγιος έκλεισε το Μοναστήρι και αποσύρθηκε στην απόμακρη σπηλιά του, όπου συνέχιζε τους ασκητικούς αγώνες του μόνον τις μεγάλες εορτές κατέβαινε και λειτουργούσε, ως άγγελος Θεού, στο ναόν του Μοναστηριού και ύστερα ξανάφευγε για την σπηλιάτου, όπου βρισκόταν μόνος του με τον μόνον αληθινόν Θεόν και Κύριο μας. Παραλείψαμε να αναφέρουμε ότι ο Μοναχός Εφραίμ, μετά τα πρώτα χρόνια της μοναστικής βιοτής του, αξιώθηκε να λάβει το μέγα Μυστήριον της Ιερωσύνης και υπηρετούσε με δέος και κατάνυξη αληθινή το ιερόν θυσιαστήριον Κυρίου του Παντοκράτορας και η συχνή Θεία Κοινωνία, τον κρατούσε και τον στήριζε στα σκληρά παλαίσματά του, κατά των παθών και των δαιμόνων.- «Κύριος φωτισμός μου και σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου από τίνος δειλιάσω;» (Ψαλμ. ΚΣΤ'στιχ 1)·Έκανε συχνά μνημόσυνα υπέρ των σφαγμένων Πατέρων της Μονής και τους μακάριζε, που είχαν οσιακόν τέλος και μαρτυρικήν τελείωσιν. Και θυμόταν τα λόγια του Κυρίου:- «Λέγω δε υμίν πας αν ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού ο δε αρνησάμενός με ενώπιον των ανθρώπων απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού» (Λουκ.κεφ ΙΒ'στιχ 8-9).Και μέσα του παρακαλούσε και εύχονταν να έχει άξιον τέλος και να μαρτυρήσει υπέρ του Κυρίου Ιησού Χριστού, για να φανερώσει την αληθινή αγάπη, που πλημμύριζε την καρδιά του και λαχταρούσε «συν αυτώ είναι» κατά την φράσιν του Αποστόλου Παύλου:- «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος. Ει δε το ζην εν σαρκί, τούτο μοι καρπός έργου, και τι αιρήσομαι ου γνωρίζω. Συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι· πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον» (Φιλιπ. κεφ Α' στιχ21-23).Και αγωνίζονταν αδιάκοπα και χωρίς σταματημό τον καλόν αγώνα και με άκρα ταπείνωση έθετε την ύπαρξή του κάτω από το έλεος της αγάπης του Θεού και ειρήνευε προσευχόμενος. Με δυσκολία έβρισκε τα απαραίτητα για την Θεία Λειτουργία (Άρτον, Οίνον, Λάδι για τα κανδήλια, θυμίαμα, κεριά κ.λ.π.) και ο ίδιος τρέφονταν με άγρια χόρτα, χαρούπια και λίγες ελιές. Αλλά δεν τον ενοχλούσε το γεγονός των δυσκολιών αυτών για τα υλικά πράγματα. αρκούσε ότι μπορούσε ακόμα να είναι όρθιος και να υπηρετεί το Ιερόν θυσιαστήριον, το κατά δύναμίν του.Τον επόμενο χρόνο ξαναφάνηκαν οι Αγαρηνοί στο Όρος των Αμώμων και πήγαν στο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου για να το λεηλατήσουν και πάλι και να ψάξουν καλύτερα στις κρύπτες και τα υπόγεια του, γιατί πίστευαν ότι εκεί θά υπήρχαν κρυμμένοι θησαυροί. Ήταν μήνας Σεπτέμβριος του 1425. Στις 14 του μηνός, κατά την οποίαν η Εκκλησία μας εορτάζει την λαμπρήν μνήμην της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Τότε ο Άγιος είχε κατεβεί από την σπηλιά του για να λειτουργήσει στον ναόν της Μονής και να τιμήσει την μεγάλην γιορτήν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Οι άπιστοι τον συνέλαβαν αμέσως εξοργισμένοι μαζί του, γιατί νόμιζαν πως είχε δραπετεύσει από την περισυνήν σφαγήν των Μοναχών και άρχισαν να τον χτυπούν και να τον βασανίζουν, για να αποκαλύψει που βρισκόταν κρυμμένοι οι θησαυροί του Μοναστηριού.- Λέγε, καλόγερε, πού είναι οί θησαυροί,Λέγε γιατί θά φτύσεις μαύρο αίμα σαν δεν μιλήσεις, του φώναζαν οι σατανόψυχοι Αγαρηνοί.- Δεν γνωρίζω να υπάρχουν θησαυροί στο Μοναστήρι. Ψάξετε όπου θέλετε. Οι μόνοι θησαυροί, που υπάρχουν εδώ είναι πνευματκοί! Είναι ο Χριστός και η Παναγία!, τους απαντούσε ο Άγιος.Κι αυτοί τον χτυπούσαν ακόμα πιο δυνατά για να τον λυγίσουν.Εκείνος όμως προσεύχονταν μέσα του και δεν παραπονιόταν για τους φοβερούς παιδεμούς. Τότε κάποιος από τους άπιστους σκέφθηκε να αλλαξοπιστήσει βίαια τον Άγιο και του είπε αυστηρά:- Τότε γίνε Τούρκος να γλιτώσεις τα βάσανα και το θάνατο!- Ποτέ δεν θά αρνηθώ την Πίστη μου στο Χριστό και δεν φοβάμαι τα μαρτύρια και τον θάνατο!, ήταν η απάντηση του Αγίου.Στις 14 Σεπτεμβρίου 1384, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, γεννήθηκε ο Άγιος Εφραίμ και 14 Σεπτεμβρίου 1425 άρχισαν τα φοβερά μαρτύρια του υπέρ του Χριστού. Με αγριότητα άρχισαν να τον βασανίζουν και με μίσος συνέχισαν για οχτώ ολόκληρους μήνες να τον τυραννούν καθημερινώς! Διακόσιες τριάντα τρεις ημέρες ακριβώς. Γιατί άρχισαν από την ημέρα της συλλήψεως του (14 Σεπτεμβρίου 1425) και συνεχίστηκαν μέχρι τις 5 Μαίου 1426, ημέρα Τρίτη, την 9η πρωινή. Ξυλοδαρμοί συνεχείς, σωματικές κακοποιήσεις και βασανισμοί με αφόρητους σωματικούς πόνους αντιμετώπιζε καθημερινά ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος, που προσεύχονταν αδιάκοπα για να τον δυναμώνει ο Θεός και παρακαλούσε επικαλούμενος το πολυπόθητον όνομα του Ιησού Χριστού, που το τρέμουν οι δαίμονες και κατανικά τα πάντα. Βασανιζόταν από τους απίστους κι όμως προσεύχονταν και γι αυτούς. Ήξερε ότι οι βασανισμοί και οι πίκρες και τα όποια μαρτύρια περνά ο άνθρωπος σ' αυτήν την ζωήν, ακόμα και οι στερήσεις όποιας μορφής και οι αδικίες, που τις αντιμετωπίζουμε πάντα με υπομονή, λογαριάζονται από τον Θεόν «εις μαρτύριον».Έκανε λοιπόν υπομονή όλους αυτούς τους μήνες, που παρέμεναν οι άπιστοι στο έρημο πια Μοναστήρι και βασάνιζαν τον Άγιο επινοώντας συνεχώς νέες μορφές βασανισμών και οδυνηρών κακοποιήσεων για να λυγίσει το αλύγιστο φρόνημα και η μεγάλη πίστη του. Εκείνος όμως έμενε ακλόνητος στην αγία του απόφαση και ήταν έτοιμος για κάθε "θυσία υπέρ Χριστού του Θεού, που έννοιωθε συνεχώς κοντά του την παρουσία Του. Και τα υπέμενε όλα με προθυμία και άφατη υπομονή και θάρρος, που του έδινε η αμετακίνητη ελπίδα του στον Εσταυρωμένον Σωτήρα μας, ο οποίος υπέστη φοβερά μαρτύρια για μας όλους.Οι Αγαρηνοί άρχισαν να ψάχνουν από την αρχή παντού. Σε κάθε γωνιά και σε κάθε κώχη για να βρουν πλούτη και θησαυρούς. Και αφού δεν βρήκαν τα αναμενόμενα, θέλησαν να αλλαξοπιστήσουν τον φλογερόν Ιερομόναχον Εφραίμ, που προτιμούσε χίλιες φορές να πεθάνει, παρά να προδώση το Χριστό και να αρνηθεί την πίστη του.-Άλλαξε πίστη, καλόγερε, αλλιώς θά πεθάνεις, του φώναζαν άγρια οι Αγαρηνοί και προσπαθούσαν να τον τρομάξουν με κάθε τρόπο.-Προτιμώ να πεθάνω, παρά να αλλάξω την πίστη μου! Δεν αρνιέμαι τον Χριστόν ότι και να μου κάνετε, τους απαντούσε θαρρετά ο Άγιος.Στο τέλος οι Τούρκοι βλέποντας το ακατάβλητο θάρρος και την αμετακίνητη πίστη του ταπεινού Μάρτυρος, τον κρέμασαν ανάποδα, με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι να κρέμεται προς τα κάτω, σε ένα δένδρο (μουριά), το οποίον διασώζεται μέχρι και σήμερα και συνέχισαν να τον βασανίζουν και να τον καταπληγώνουν, που αντιστεκόταν στο θέλημα τους το άνομο. Ο Άγιος προσευχόταν αδιάκοπα και οι άπιστοι λύσσαγαν με το αδάμαστο σθένος του και την απέραντη καρτερικότητα του. Και μέσα στον αυξανόμενο θυμό τους, που είχε γίνει ασυγκράτητο μένος εναντίον του, τον κάρφωσαν με μεγάλα καρφιά πάνω στο δένδρο, στα πόδια και στο κεφάλι, για να τουρκέψουν και κάνουν μωαμεθανό τον θαρραλέο αγωνιστή του Κυρίου. - Δεν αρνούμαι τον Χριστό μου, απαντούσε πάντα σε κάθε πρόταση τους να αλλαξοπιστήσει.Ήταν Τρίτη πρωί, ακριβώς στις εννέα η ώρα, την 5η Μαίου 1426, όταν οι δαιμονόψυχοι δήμιοι του Αγίου Εφραίμ άναψαν ένα μυτερό σκληρό ξύλο και με αυτό διαπέρασαν το ματωμένο και χιλιοβασανισμένο σώμα του και έδωσαν τέλος στα πολλά και απερίγραπτα μαρτύριά του, που καθώς είπαμε, κράτησαν οκτώ συνεχείς μήνες. Και αυτό είναι ένα από τα πιο μακροχρόνια και φρικτά μαρτύρια στην ιστορία της Εκκλησίας και φανερώνει πόσο λαμπρά είναι και τα στεφάνια και οι δόξες και τα χαρίσματα, που έλαβε ο Άγιος Εφραίμ ο θαυματουργός. Την ημέρα εκείνη, εορτή της Αγίας Ειρήνης, ειρήνευσε και ο Μεγαλομάρτυς Εφραίμ και έκλεισε τα σωματικά του μάτια για πάντα και παρέθεσε την αγία του ψυχή μπροστά στον Κύριον Ιησούν, για να λάβει την αμάραντη δόξα των στεφάνων του Μεγαλομάρτυρος.Σε ηλικία 42 ετών ετελειώθει μαρτυρικώς ο Άγιος (1384-1426) και για 500 και πλέον χρόνια (524 για την ακρίβεια) έμεινε άγνωστος σε όλους, μέχρι τον Ιανουάριον του 1950, οπότε το έλεος του Θεού μας τον εφανέρωσε ως λαμπρόν ήλιο της Πίστεως και της Αγάπης. Με πολλές θεοσημείες φανερώσεις, οράματα και αποκαλυπτικά ενύπνια έγινε γνωστή η ζωή και το πολυώδυνο μαρτύριο του και βρέθηκαν τα ιερά Λείψανά του, τα οποία αποπνέουνθεική και ουράνια ευωδιά και πηγάζουν ιάματα στους προσκυνούντας αυτά εν πίστει και εκζητούντες την βοήθειαν και την μεσιτεία του Αγίου. Γιατί εμεινεν αφανής για πέντε και πλέον αιώνες ο Μεγαλομάρτυς Άγιος ουδείς γνωρίζει, πλην του Παντεπόπτου και Παντογνώστου Θεού. «Κρίμασιν ων οιδε Κύριος» έμεινε και αυτός, όπως και οι Άγιοι της θερμής Λέσβου, καθώς και άλλοι, που δεν γνωρίζουμε, στην σιωπή του κόσμου, αλλά στην αιώνια δόξα του Θεού. Όσον για την φανέρωσή τους μπορούμε να πούμε και πάλιν ότι είναι δώρον παρηγοριάς και στηρίξεως όλων μας στις τόσον κρίσιμες ώρες του παρόντος αιώνος, που συνεχίζει να απιστεί και να βλασφημεί λόγω και έργω, τον Υπερένδοξον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε, ο Άγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυς να βοηθήσει με τις πρεσβείες του προς τον Θεόν, όλους μας και ιδιατέρως εκείνους, που μένουν αμετανόητοι και συνεχίζουν να ζουν μέσα στην άρνηση και το σκοτάδι και δεν βλέπουν τα υπερθαυμάσια δωρήματα του Κυρίου, όπως είναι ο αγαπημένος Άγιος Εφραίμ ο θαυματουργός.